Miało być fajnie. Nie wyszło | Srebrna dziewczyna - Leslie Pietrzyk

Dzisiejsza recenzja nie będzie pozytywna. Książka, o której za chwilkę wam opowiem wynudziła mnie okropnie, styl autorki był strasznie ciężki, a bohaterowie irytujący. Czytanie Srebrnej Dziewczyny nie było przyjemnym doświadczeniem i już nie mogłam się odczekać aż skończę tę książkę.

Główna bohaterka książki studiuje w Chicago. Pochodzi z małego miasteczka i teraz musi zmierzyć się z życiem w wielkim mieście. Z czasem zaprzyjaźnia się z Jess, która jest jej zupełnym przeciwieństwem - bogata, ładna, popularna, ma powodzenie u chłopaków. Główna bohaterka jest dziewczyną biedną, dla której liczy się każdy grosz, jest przeciętną studentką, dość spokojną i nieśmiałą. Jak rozwinie się przyjaźń dziewczyn? Czy główna bohaterka poradzi sobie w dużym mieście? Kim jest tytułowa Srebrna Dziewczyna?

Srebrna Dziewczyna to powieść, która zaintrygowała mnie swoim opisem - "Jeśli chcesz wreszcie przeczytać książkę „o czymś”, szczerą, trudną opowieść, miejscami wgniatającą w fotel; książkę, którą pokochasz albo nie, ale której na pewno długo nie zapomnisz – właśnie trzymasz ją w ręku." Po przeczytaniu tych słów strasznie się nakręciłam na powieść pani Pietrzyk i z postawioną wysoko poprzeczką zabrałam się do czytania. Pełna zapału i energii chciałam poznać tę historię, ale z każdą stroną ta energia malała i męczyłam się podczas lektury. W końcu doszło do tego, że w pewnym momencie przysypiałam. Ehh autorka ma ciężki styl i zanudza, a historia jaką stworzyła ciągnie się jak flaki z olejem.

Główna bohaterka książki ani razu nie została nazwana z imienia i nazwiska - nie znamy jej tożsamości. Znamy natomiast jej przyjaciółkę, a zarazem współlokatorkę - Jess, która była chodzącą irytacją i rozkapryszoną dziewuchą. Wyjątkowo denerwował mnie sposób w jaki powieść została napisana - ciągle były jakieś przeskoki czasowe - najpierw akcja rozgrywała się podczas pierwszego roku studiów, a w następnym rozdziale był to już trzeci rok, kilka stron dalej znów cofaliśmy się wstecz, a następnie przenosiliśmy się gdzieś w okolice lata, wakacji. I tak w kółko. Nie było tutaj żadnej chronologii i diabelnie mnie to denerwowało, bo nie potrafiłam sobie tego wszystkiego uporządkować w głowie i w sumie to sama już nie wiem co kiedy się wydarzyło. I szczerze to mało mnie to obchodzi.

"Dawno nie było tak głębokiej i zarazem tak przerażającej książki. Dawno nikt nie pokazał tak wielkich ran, które nigdy się nie zabliźniły." To kolejne słowa z opisu książki. Kolejne jakie mnie zachęciły do czytania. Kolejne słowa przez które wysoko postawiłam poprzeczkę tej książce. Może po prostu za dużo oczekiwałam? Ale trudno nie mieć wysokich wymagań kiedy czyta się tak zachęcający opis. Może gdyby nie te słowa, to nie odczuwałabym teraz takiego rozczarowania.  Niestety Srebrna dziewczyna to powieść przy której się wynudziłam, kompletnie nic z niej nie wyniosłam i marzyłam żeby jak najszybciej doczytać ją do końca i nie tracić już więcej czasu. Liczyłam na to, że może jeszcze nastąpi jakiś nagły zwrot akcji, coś co pozwoli mi zmienić zdanie o tej pozycji. Ha! Kolejne rozczarowanie - nic takiego nie nastąpiło.

Zazwyczaj staram się szukać jakiś jasnych stron, plusów i tak też było w tym przypadku. Na pewno na korzyść tej książki przemawia śliczna okładka, na którą mogłabym się patrzeć i patrzeć (w tym przypadku idealnie sprawdza się powiedzenie - nie oceniaj książki po okładce). Drugi i ostatni plus jaki znalazłam to oryginalność. Powieść Pietrzyk ze względu na chociażby główną bohaterkę, której tożsamości nie poznajemy, jest dość oryginalna, no i ma swój specyficzny klimat. Nie zmienia to jednak zdania, że czytanie jej szło mi wyjątkowo ślamazarnie i po prostu męczyłam się podczas lektury. A akcji właściwie nie było.

Powieść Leslie Pietrzyk znajdzie się w czołówce najgorszych książek jakie miałam okazję przeczytać w tym roku. Styl autorki był cholernie ciężki, pojawiało się sporo długich opisów, przemyśleń głównej, nienazwanej bohaterki, która irytowała mnie swoim zachowaniem. Ciągłe skakanie - raz w przeszłość, raz w przyszłość było okropnie denerwujące i utrudniało czytanie, które i bez tego było ciężkie. Dawno się tak nie nudziłam w trakcie czytania i dawno też nie byłam tak rozczarowana. Jednak muszę się zgodzić ze stwierdzeniem z opisu, że długo nie zapomnę tej pozycji - bo na pewno będę pamiętać tą niekończącą się nudę, która towarzyszyła mi podczas czytania. Miało być fajnie. Nie wyszło.

Ze egzemplarz dziękuję wydawnictwu IUVI :)